W Wielki Czwartek, w sanktuarium św. Jana Pawła II na Białych Morzach w Krakowie, wraz z krakowskim prezbiterium, uczestniczyliśmy w Mszy Krzyżma. Celebracji przewodniczył abp Marek Jędraszewski.
W homilii, w obecności relikwii św. Jana Pawła II Wielkiego, metropolita krakowski komentował List naszego rodaka do kapłanów na Wielki Czwartek 2005 roku, który jak się później okazało, był jego ostatnim listem do braci w Chrystusowym Kapłaństwie. Arcybiskup zwrócił uwagę, że duchowość kapłańską, nasz umiłowany papież odnosił przede wszystkim do Eucharystii, a we wspomnianym Liście, do słów ustanowienia sakramentu miłości. To bowiem w nich znaleźć można bezpośrednie wskazania dla tożsamości kapłańskiej, które Jan Paweł II nazwał „istnieniami kapłańskimi”.
W dokumencie papieża znajdujemy ich siedem: istnienie głęboko „wdzięczne” („Mamy swoje krzyże i oczywiście nie tylko my je mamy, ale dary, jakie otrzymaliśmy, są tak wielkie, że nie możemy nie śpiewać z głębi serca naszego Magnificat”); istnienie „darowane” („…życie bowiem ma sens, jeśli potrafi on [kapłan] uczynić z siebie dar, oddając się do dyspozycji wspólnoty, służąc każdemu, kto jest w potrzebie”); istnienie „zbawione” dla zbawiania („nieustanne odnawianie świadomości, że wolą Chrystusa było ofiarowanie zbawienia wszystkim, nie może nie ożywiać w naszej duszy zapału misjonarskiego”); istnienie „wspominające” („kapłan jest wezwany, by we wspólnocie, która została mu powierzona, być człowiekiem wiernego wspomnienia Chrystusa i całego Jego misterium: starotestamentowych zapowiedzi Jego Osoby, ich spełniania się w Nowym Testamencie i późniejszego ich zgłębiania pod działaniem Ducha Świętego”); istnienie „konsekrowane” („Z naszego odniesienia do Eucharystii wynika bardzo wymagający charakter "sakralny" naszego życia. Świętość powinna być widoczna w całym stylu bycia, ale przede wszystkim w sposobie celebrowania. Uczmy się tego w szkole świętych”); istnienie ukierunkowane na Chrystusa („W duchowości kapłańskiej to ukierunkowanie powinno być przeżywane w formie właściwej pasterskiej miłości, która zobowiązuje do życia wśród Ludu Bożego, aby nadawać cel jego wędrówce i ożywiać nadzieję”); istnienie „eucharystyczne” w szkole Maryi („Któż bardziej niż Maryja może nam pomóc rozmiłować się w wielkości tajemnicy eucharystycznej? Nikt lepiej niż Ona nie może nauczyć nas żarliwości, z jaką powinny być sprawowane święte Misteria i z jaką powinniśmy przebywać z Jej Synem ukrytym pod eucharystycznymi postaciami”).
